لبهاي باكره

چه خوب كه يه همچين جايي هست كه ميشه نوشت حتي اگه خونده نشه ، نوشته ها ميمونه شايد بعد از سالها اون روزي كه حتي مني نباشه يكي بياد و حرفهاي دلمو بخونه حرفهايي كه هيچ وقت گفته نشد اهلش نبودكه بشنوه گله اي نيست از روزگار تا جايي كه يادم مياد هميشه شبهام سخت گذشته خيلي شبهاي اين ٣٧ سال من بيدار بودم خواب گريزون بود از چشمام شايد چون هميشه منتظر بودم منتظر "تو" انگار ميدونم هستي ،انگار ميدونم مياي بودنت كوتاه بود مثل يه خواب شيرين چه شبهايي كه با خيال تو به اغوش او رفتم اما نبوسيدمش كسي رو كه شبيه تو نبود هميشه برام غريبه بود غريبه موند نوازشهاي يه غريبه و من در خيالم تو رو نوازش كردم هنوز هم لبهام باكره ي بوسه هاي توست من از تصور تو در اغوش ديگري ديوانه ميشوم هذيان ميگويم باز هم شب است من اينجا بي خواب تو انجا بيدار اما در كنار زني ديگر هدر ميروي